Franczak Justyna

 

 

Bawią, rozwijają, uczą – zabawy na świeżym powietrzu

Wraz z pojawieniem się pierwszych cieplejszych dni, po długiej i uciążliwej zimie, wszyscy chętnie wyszli na zewnątrz, cieszyć się pierwszymi promieniami wiosennego słońca. Po tym, jak ciepłe dni zagościły u nas na dobre, długie podwórkowe harce stały się codziennością. Jak zagospodarować czas naszym pociechom, aby chętnie przebywały na dworze i nie czekały z utęsknieniem na kolejną bajkę oglądaną pośród czterech ścian, gdy za oknem świeci słońce? Mamy kilka propozycji.

Bez względu na to, czy macie kawałek własnej trawy przy domu, czy odpoczywacie na łonie natury w parkach miejskich, idealną propozycją okazują się bańki mydlane. Kto z nas nie robił ich w dzieciństwie? Wciąż tworzą niesamowity klimat i są świetną, wręcz magiczną zabawą dla dzieci. O ile sami, jako dzieci, najczęściej robiliśmy bańki z wody i mydła, teraz możemy skorzystać ze świetnych płynów i przyrządów, które tworzą ogromne i trwałe mydlane kule. Z pewnością widzieliście takie cuda na miejskich rynkach czy innych placach. Wydawać by się mogło, że ich robienie wymaga nie lada umiejętności, jednak okazuje się, że wystarczy mieć odpowiedni sprzęt, a ekspertami w dziedzinie robienia wielkich baniek mydlanych mogą być nawet małe dzieci. Ćwiczenie tej umiejętności przy okazji pozwala maluchom ćwiczyć cierpliwość, koncentrację, zdolności manualne i kreatywność. Trochę ćwiczeń wystarczy, aby zrobić „bańkę w bańce”, czy wydmuchać kulę wielkości człowieka! Bańki mogą sprawić, że zabawa na świeżym powietrzu nigdy nie będzie nudna – zarówno dla dzieci, jak i rodziców.
A co powiecie na bitwę na śnieżki w trakcie gorącego lata? To możliwe dzięki kulom śnieżnym, które można zrobić ze specjalnego proszku zmieszanego z wodą. Roztwór jest bezpieczny dla delikatnej skóry małego dziecka, w pełni biodegradowalny i nie pozostawia plam. Najważniejszą jego zaletą jest jednak to, że można bawić się w bitwę na śnieżki niezależnie od pory roku. W końcu można spełnić marzenie z dzieciństwa i „przechować” śnieg do lata.
Co najchętniej robimy w upalny dzień, aby się ochłodzić? Oczywiście zażywamy chłodnych kąpieli. Jeśli tylko mamy możliwość wystawienia basenu dla dzieci – nie powinniśmy zastanawiać się nad tym czy warto. Nieduży basen dla dzieci może sprawdzić się nawet na większym tarasie, jednak jeśli mamy do dyspozycji jakąś powierzchnię przed domem, możemy pokusić się o większy. Woda w nim nieco dłużej się nagrzewa, jednak dzieci mają większą frajdę i mogą kąpać się wspólnie. Taka ochłoda w upalny dzień to natychmiastowa ulga, ale i świetna zabawa.
Przy temacie zabaw na świeżym powietrzu nie można pominąć rowerków, hulajnóg, rolek czy innych pierwszych pojazdów, na jakich poruszają się nasze pociechy. Producenci prześcigają się w kwestii technologii i ich atrakcyjności, proponując przy tym konkurencyjne ceny, dlatego z pewnością każdy znajdzie coś odpowiedniego dla swojego dziecka. Najważniejsza przy tym jest kwestia bezpieczeństwa. Dotyczy to zwłaszcza małych dzieci, które często dopiero uczą się jeździć. Koniecznie zaopatrzcie się w kaski i ochraniacze. Powinien być to zakup równie oczywisty, jak zakup samego pojazdu. Maluchy szaleją również na punkcie samochodów na akumulator. To świetna frajda, zwłaszcza dla chłopców, u których rodzi się wówczas miłość do motoryzacji. Takie pojazdy nie rozwijają dużych prędkości i są bezpieczne, natomiast warto również w tym przypadku rozważyć zakup kasku chroniącego główkę dziecka.
Jeśli dysponujecie ogródkiem albo chociaż większym balkonem, warto zainwestować w piaskownicę. Obecność nad polskim morzem w czasie lata to pozycja niemal obowiązkowa, ale jeśli najdzie Was ochota na lepienie babek i zamków z piasku, poza okresem urlopowym piaskownica okaże się zbawienna. Maluchy uwielbiają zabawy w piasku, a mała piaskownica z pewnością zmieści się na odpowiednio zagospodarowanym balkonie.

Huśtawki, zjeżdżalnie czy małpie gaje to domena miejskich placów zabaw, które w okresie letnim są szczególnie oblegane przez rodziców z dziećmi. To świetny sposób na spędzanie wolnego czasu z dziećmi. Maluchy mogą bawić się razem, a takie place zabaw przechodzą kontrolę jakości i możemy mieć pewność, że jeśli dzieci będą z nich poprawnie korzystały, nie stanie im się krzywda. Jeśli natomiast bywają dni, że nie możecie oddalać się od domu, a macie miejsce na podwórku, możecie stworzyć sobie przydomowy plac zabaw. Huśtawki, zjeżdżalnie czy plastikowe domki to sprzęty, które dostaniecie od ręki. Można też rozstawić dzieciom namiot, bądź przymocować huśtawkę na wysokim, mocnym drzewie. Maluchy uwielbiają miejsca, gdzie mogą się wybiegać, zmęczyć i uruchomić wyobraźnię, a place zabaw są do tego idealnym miejscem.
Zabawy na świeżym powietrzu mają to do siebie, że są ograniczone wyobraźnią – Waszą i dzieci. Możecie spędzać ciepłe letnie dni w różnorodny sposób i zachęcać maluchy do aktywności w taki sposób, który będzie dla Was najbardziej atrakcyjny, ekonomiczny, a przede wszystkim bezpieczny. Pamiętajmy, że podwórkowe zabawy sprzyjają niebezpiecznym sytuacjom. Skaleczenia, obtarcia, guzy, siniaki, a niekiedy niestety złamania są w okresie letnim na porządku dziennym u małych dzieci. Nie jesteśmy w stanie zapobiec wszystkim wypadkom, jednak zwracajmy szczególną uwagę na to w jakich okolicznościach bawi się dziecko. Przy zachowaniu szczególnej ostrożności wypadków będzie mniej, a wakacje zostaną wypełnione samymi przyjemnymi wspomnieniami.

 

źródło: https://mojprzedszkolak.pl/artykul/bawia-rozwijaja-ucza-zabawy-na-swiezym-powietrzu-3

 

Błaszczak Klaudia

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Wpływ aktywności ruchowej na rozwój dziecka w wieku przedszkolnym

Ruch jest takim przejawem życia, który towarzyszy człowiekowi od chwili narodzin. Jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Aktywność fizyczna jest szczególnie ważna u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego wzrostu, wzmacniania i doskonalenia. Aktywność powinna być rozwijana już od najmłodszych lat. Ograniczenie aktywności ruchowej jest zdecydowanie niekorzystne, gdyż opóźnia rozwój dziecka.

Należy pamiętać, że aktywność ruchowa to ważny element:

• prawidłowego rozwoju organizmu, jego układów i narządów;
• rozwijania funkcji i wydolności organizmu;
• tworzenia poprawnej postawy i budowy ciała;                                                                          ·
• przystosowanie do życia w otaczającym środowisku przyrodniczym i społecznym;                  ·
• zapobieganie chorobom;
• rozwoju psychicznego i społecznego;
• terapii wielu zaburzeń i chorób.

Ruch sprzyja także rozwojowi umysłowemu oraz kształtowaniu woli i charakteru. Ruch trenuje nie tylko mięśnie, lecz również umysł i psychikę. Dostarcza doświadczeń przestrzeni, czasu, schematu własnego ciała, koordynacji wzrokowo – ruchowej, wyostrza zmysł wzroku i słuchu. Dzieci w ruchu poznają nowe przestrzenie i jej granice, nie tylko w rozumieniu otoczenia fizycznego, lecz także społecznego. Zespołowe gry i zabawy ruchowe uczą umiejętności społecznych: współdziałania w grupie, zdrowego współzawodnictwa, umiejętności radzenia sobie z sukcesem i porażką, rozwiązywania konfliktów, dokonywania wyboru i krytycznego patrzenia na siebie, podporządkowania celów jednostki – celom grupy. Ruch w sferze społeczno – wychowawczej kształtuje życzliwy stosunek do ludzi, przyczynia się do wzrostu zainteresowań oraz uczy konsekwencji w osiąganiu celów.

 

Dlaczego warto ćwiczyć i być aktywnym fizycznie?

 

Ruch sprawia, że dzieci mogą:

 

1. a) rozładować nadmierną energię;
2. b) dotlenić się – mózg stanowi tylko 2 % wagi ciała człowieka, ale potrzebuje ok. 25 % tlenu. Świeże powietrze poprawia znacznie koncentrację uwagi;
3. c) trenować zmysł równowagi – dzięki huśtaniu się, balansowaniu na murkach, chodzeniu po leżącej na ziemi linie, jeździe na rolkach, deskorolce, rowerze dzieci ćwiczą równowagę;
4. d) ruch jest lekiem na bezsenność – umiarkowane ćwiczenia mogą zlikwidować kłopoty ze snem. To dobry lek na bezsenność i nocne niepokoje. Poprawa snu jest efektem psychicznego i fizjologicznego odprężenia po wysiłku. Dzieci nadpobudliwe, wrażliwe oraz nocne marki będą łatwiej zasypiały i spokojniej spały, jeżeli w ciągu dnia dostarczymy im okazji do intensywnego ruchu.
5. e) polepsza nastrój – ćwiczenia fizyczne poprawiają stan układu nerwowego i wpływają na układ hormonalny. Dlatego ruch polepsza nastrój i przepędza ponure myśli, pomaga uspokoić emocje, rozładowuje napięcie i stres, ułatwia relaks. Podczas wysiłku fizycznego w mózgu powstają endorfiny zwane hormonami szczęścia.
6. f) rozwijać samodzielność, równowagę emocjonalną, hart psychiczny, odporność na stres, umiejętność psychicznej adaptacji do zmieniających się warunków, poczucie odpowiedzialności, zdyscyplinowanie i wytrwałość w pokonywaniu trudności.

Ruch pozwala ponadto zapobiegać wielu chorobom, takim jak: wady postawy, nerwice, otyłość, niewydolność mięśniowa, cukrzyca itp. Aktywność fizyczna jest najlepszym antidotum na wiele dolegliwości związanych z cywilizacją. Wygodny tryb życia w komforcie cywilizacyjnym, stronienie od rekreacji ruchowej i sportu są najważniejszymi przyczynami nieprawidłowości rozwojowych, wad postawy, nerwic, otyłości, niewydolności mięśniowej, zaparć, cukrzycy, choroby nadciśnieniowej i wielu innych tzw. „chorób cywilizacyjnych”. Ortopedzi ostrzegają, że wśród najmłodszych coraz częściej występują wady postawy: skrzywienie kręgosłupa, koślawe kolana i płaskostopie. Dzieci potrzebują więcej ruchu. Jest on naturalną potrzebą człowieka, która została stłumiona przez złe nawyki cywilizacyjne. Dzieci coraz więcej czasu spędzają przed telewizorem czy komputerem. Każde dziecko musi mieć czas i okazję by biegać, skakać, grać w piłkę, wędrować po lesie, pływać, wspinać się.

 

Co robić, aby pomóc dzieciom, które unikają aktywności ruchowej?

• Przede wszystkim należy stwarzać okazje do ruchu i razem z dzieckiem bawić się. · Trzeba szukać takich form aktywności, które sprawiają dziecku zadowolenie i radość. · Podczas wspólnych zabaw należy dzieci motywować, zachęcać poprzez przekonywanie i chwalenie za najdrobniejszy sukces.
• Nigdy nie wolno zmuszać dziecka do aktywności fizycznej, natomiast warto znaleźć wśród rówieśników dziecko z takimi samymi możliwościami ruchowymi i w trakcie wspólnych  zabaw (ćwiczeń) chwalić za podejmowane próby. Dzięki temu wzrośnie samoocena dziecka a z czasem i satysfakcja z pokonywania własnej słabości.

Wskazówki dla rodziców:

• bądź dla dziecka przykładem – sam/sama podejmuj aktywność fizyczną;
• planuj i organizuj aktywność ruchową wspólnie z dzieckiem;
• stwórz dziecku warunki do podejmowania aktywności fizycznej;
• pozwól dziecku na samodzielny wybór rodzaju aktywności;                                                   ·
• rozmawiaj, dowiedz się dlaczego dziecko lubi bądź nie lubi uprawiać sportu;                        ·
• chwal za podejmowanie aktywności ruchowej;                                                                        ·
• doceniaj wysiłek dziecka, motywuj go do podejmowania dalszych aktywności ruchowych.

Aktywność fizyczna ma bardzo pozytywny i duży wpływ na zdrowy i prawidłowy rozwój każdego człowieka. Zwłaszcza dzieci, których potrzeby ruchowe są wielkie (średnio 5 godzin dziennie), powinny wykorzystywać każdą okazję na uprawianie aktywności ruchowej jak i aktywny odpoczynek. Ważne jest by przede wszystkim dorośli dawali dzieciom dobry przykład dbania o swoje ciało i zdrowie oraz sprawność fizyczną i psychiczną. Uczmy je prawidłowych nawyków i wzorców ruchowych. Pomóżmy im poznawać możliwości ludzkiego ciała i odkrywać tajemnice skryte w ich małych organizmach.

 

                                                                                                                                                 Franczak Justyna

Atak złości u dziecka.

Rodzice, dbając o prawidłowy rozwój emocjonalny swoich dzieci, zdają sobie sprawę, jak ważne jest akceptowanie i przyzwalanie na wyrażanie wszystkich doświadczanych przez dziecko uczuć. Problem pojawia się, gdy rodzic konfrontuje się z przeżywaną przez dziecko złością. Zastanawia się wówczas, czy może pozwolić na to, aby maluch w napadzie furii niszczył swoje zabawki, bił rodzeństwo, wyrywał zabawki czy pokładał się z krzykiem na podłodze? Pamiętajmy, że przyzwolenie na odczuwanie i wyrażanie złości, nie oznacza naszej akceptacji zachowań pod jej wpływem.

Co mówić, gdy dziecko odczuwa złość?

https://www.canva.com/design/DAFDX7l_dQU/adVbCqak90Ksm03EEWCb6g/watch?utm_content=DAFDX7l_dQU&utm_campaign=designshare&utm_medium=link&utm_source=publishsharelink

Błaszczak Klaudia

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jak założyć ogródek warzywny?

https://www.canva.com/design/DAEaKSwwPBA/XvEc1Anl9aEZP59He0iqzg/watch?utm_content=DAEaKSwwPBA&utm_campaign=designshare&utm_medium=link&utm_source=publishsharelink

Błaszczak Klaudia

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Konsekwencje – moje drugie imię

 

Będąc rodzicami odpowiadamy za wychowanie naszych pociech.

Pragniemy, aby wyrosły na ludzi odpowiedzialnych, silnych, dobrych i uczciwych. Ale czy sami jesteśmy uczciwi i dobrzy wobec naszych dzieci? Dobre wychowanie powinno zawsze dążyć do prawidłowego rozwoju osobowości i charakteru dziecka. Wszelkie działania rodziców i opiekunów dziecka powinny być przemyślane, ale co najważniejsze – powinny być oparte o stałość i konsekwencję.

Nie wystarczy jednak być konsekwentnym wobec dziecka i jego złych zachowań. Przede wszystkim należy zacząć od siebie, rodzic powinien zadać sobie pytanie „Czy jestem konsekwentny wobec siebie? Czy dotrzymuję danych sobie obietnic?” Pracując nad swoim charakterem i konsekwencją wobec siebie łatwiej nam będzie rozumieć potrzebę stałości i bycia konsekwentnym wobec zachowań dziecka będącego pod naszym bezpośrednim wpływem wychowawczym.

Janusz Korczak powiedział, że „nie ma dzieci – są tylko ludzie”. Ten cytat uświadamia nam, że dziecko ma takie same prawa i obowiązki w pewnych kwestiach jak dorośli. Uważam, że ponoszenie konsekwencji za swoje działania jest jedną z tych kwestii. Dziecko jest istotą, która nie ma takiej wiedzy o świecie, jak dorosły opiekun. Łatwo ulega chwilowym zachciankom, bywa impulsywne, kieruje się często emocjami. Naszym zadaniem jest postawienie jasnych oraz stałych granic i wymagań, aby kształtować charakter naszej pociechy.  Dziecko powinno wiedzieć, jakie będą naturalne następstwa jego poczynań: jeśli zepsuje zabawkę – nie będzie jej miało.

Żyjąc w ciągłym pędzie, w ciągłym stresie i napięciu rodzice często są nerwowi, zmęczeni i niecierpliwi. Wystarczy wtedy mały zapalnik, aby napięcie rodzica przeszło na inny tor i odbiło się na dziecku, które w zasadzie nie jest źródłem frustracji rodzica. Takie zachowanie dorosłej, mądrej i odpowiedzialnej osoby jest niedopuszczalne.  Dorosły człowiek zdaje sobie sprawę ze swoich emocji, dziecko niestety nie. Działając pod wpływem emocji rodzic może ulec pokusie przekroczenia granic w stosunku do stosowania kar wobec dziecka i jego niepożądanych zachowań. Zdaję sobie sprawę, że trudno jest być spokojnym, cierpliwym i opanowanym po całym dniu pracy, gdy jeszcze w domu czeka na nas wiele obowiązków, a głowę mamy pełną zmartwień i problemów. Jednak pozwalając sobie na emocjonalne wybuchy narażamy siebie na brak autorytetu u dzieci, a także narażamy nasze dzieci na lęk, strach przed naszymi nieprzewidzianymi reakcjami, czy zachowaniami i na życie w ciągłej niepewności.

Konsekwencja w działaniach wychowawczych powinna być poparta przemyślanymi działaniami. Jeśli będziemy konsekwentni w nagradzaniu i karaniu – dziecko ma szansę wypracować prawidłową samoocenę, pozytywne postawy społeczne, samo będzie w przyszłości słowne i uczciwe. Ale czym jest konsekwencja w nagradzaniu i karaniu? Otóż jeśli za to samo przewinienie rodzic jednego dnia surowo ukaże swoją pociechę, mimo że dzień wcześniej serdecznie śmiał się z tego samego zachowania – dziecko wpadnie w pułapkę niepewności. Nie będzie wiedziało, jakiej reakcji rodzica może się spodziewać, czy zostanie nagrodzone wybuchem radości, czy może wybuchem gniewu. Taka niepewność wzbudza w dziecku brak poczucia stałości, brak poczucia bezpieczeństwa i równowagi. Dlatego ważne jest, aby rodzic sam zastanowił się, co jest dla niego niedopuszczalne i zasługuje na karę, a jakie zachowania będą do zaakceptowania.

Niezwykle istotna jest nagroda, bo jeśli będziemy stosowali wyłącznie kary wobec dziecka – możemy narazić naszą pociechę na niską samoocenę oraz brak wiary we własne możliwości. Najistotniejsza jest stałość w uczuciach. Musimy pamiętać, że nie karzemy dziecka, ale jego złe, niepożądane zachowanie.  Jak to robić? Wyjaśnianie dziecku przyczyny otrzymania kary i poniesienia konsekwencji złego zachowania zaczynajmy od słów pozytywnie określających osobę dziecka: „Kocham cię, ale nie podoba mi się, że…”, „Jesteś wspaniałym dzieckiem, ale nie lubię, kiedy robisz…”. Dziecko otrzymując karę powinno wiedzieć, że jest kochane i akceptowane, a wyłącznie jego działania są nie do przyjęcia przez konsekwentnego rodzica, który jeśli raz powiedział „NIE”, to drugi raz również powie „NIE”.

Jako filary kształtowania osobowości naszych dzieci, musimy być stali, konsekwentni i nieugięci w wytyczaniu mądrych granic nie tylko dzieciom, ale i sobie. Dzieci obserwują nasze zachowania i na ich podstawie również uczą się postępowania. Jeśli rodzic łamie przepisy drogowe, to czy dziecko nie będzie tego robić? Jeśli nagradzamy dziecko – a zachęcam, aby robić to jak najczęściej wzmacniając pozytywne zachowania,  to również wyjaśniajmy za co jest nagradzane, które zachowanie jest akceptowane i doceniane. Jednak pamiętajmy, aby posługiwać się konkretami. Dla dziecka hasło „Byłeś grzeczny” nie wiele mówi. Natomiast stwierdzenia „Nie rozmawiałeś głośno w kościele podczas mszy, nie kręciłeś się i to mi się podoba”, „podzieliłeś się zabawką z młodszym bratem i to jest dobre” itp. są stwierdzeniami konkretnymi, jasnym i pokazującym dziecku, co jest dobre, a co złe.

Stosując mądre konsekwencje w nagradzaniu i karaniu mamy szansę wychować mądrego, odpowiedzialnego, wrażliwego i dobrego człowieka, który być może w przyszłości będzie filarem dla swoich rodziców w jesieni ich życia.

 

Franczak Justyna

Drodzy Rodzice

Serdecznie dziękujemy za pomoc i zaangażowanie w życie Przedszkola. Dziękujemy za dostarczanie środków higienicznych: papier, chusteczki suche i mokre, materiałów plastycznych i papierniczych.

Bardzo dziękujemy:

Rodzicom Bruna Ś., Kuby i Filipa F., Ilii P, Bartosza G,. Michała B., Neli i Mikołaja O., Gai K., Aleksandry T., Barbary B., Amelii C., Amelii i Grzegorza K., Oliwii i Kacpra R., Aleksandry F., Aleksandra i Natalii M., Michała Cz., Krzysztofa K., Juliana Ł., Mikołaja A., Alexandra K., Tomasza K., Alicji W., Alicji C., Piotra J., Klary W., Zofii Cz., Nikoli i Sary F., Mikołaja A., Amelii Cz., Kuby i Adama G.,

…………………………………….

Zabawy wspierające pamięć dziecka

Można bawić się, żeby zabić czas. Można bawić się, żeby spędzić czas razem. Można też bawić się tak, żeby przy okazji czegoś się nauczyć. Ale można też połączyć to wszystko – i taki mamy właśnie plan w dzisiejszym artykule. Będziemy bawić się w taki sposób, żeby – przy okazji – wspierać pamięć maluchów.

Propozycje zabaw stymulujących pamięć dziecka

Memory:

Odwracamy wszystkie elementy do dołu i losujemy po dwa jednocześnie. Co daje ta zabawa? Zmusza do zapamiętania gdzie znajdywał się odsłonięty obrazek. Doskonali percepcję wzrokową, porównując, czy są one jednakowe, czy różne. Pozwala też na naukę nowych słów – dziecko ćwiczy ich wymowę lub słucha prawidłowej realizacji dorosłego.

POSŁUCHAJ I UŁÓŻ WEDŁUG INSTRUKCJI

Przygotuj na początek 3, później stopniowo coraz więcej obrazków.

Oprócz tego połóż przed dzieckiem dwa (i znów – później, stopniowo coraz więcej) talerzyki/ dwie miseczki. Nazwijcie obrazki, a następnie zakryjcie je kartką papieru. Obrazki są w zasięgu wzroku dziecka, jednak zasłonięte. Teraz wypowiedz sekwencję 2, 3 wyrazów (tyle ile miseczek leży przed dzieckiem). Mów wolno, powoli i wyraźnie. Zadaniem malucha jest zapamiętanie wyrazów oraz kolejności w jakiej zostały wypowiedziane. Kiedy skończysz mówić, odsłoń obrazki malucha. Poproś aby ułożył zgodnie z usłyszaną kolejnością. Bawiąc się w ten sposób znów ćwiczycie pamięć, jednak tym razem przede wszystkim pamięć słuchową. Nie trzeba dodawać, że oprócz tego, doskonali się też uwaga, koncentracja i cierpliwość malucha. Tak, wiem – tych treningów nigdy za wiele.

CO SIĘ ZMIENIŁO? albo CO ZNIKNĘŁO

Przygotuj pudełko po butach i wspólnie zróbcie z niego teatrzyk – dorysujcie lampy, scenę, dywan, kotary. Wybierzcie wspólnie kilka (minimum trzy) obrazków  i ułóżcie je w „teatrzyku”. Pozwól dziecku na zapamiętanie jakie obrazki znajdują się na scenie. Teraz poproś, by zamknęło oczy i:

a) zmień kolejność obrazków,

b) usuń jeden z obrazków,

c) dodaj nowy obrazek (wybierz dowolny wariant).

Zadaniem dziecka jest odkrycie co się zmieniło na scenie? To ćwiczenie, które – podobnie jak wcześniejsze – może mieć bardzo wysoki poziom trudności, jeśli wzrośnie liczba obrazków.

ZAPAMIĘTAJ WZÓR

Wybierz kilka obrazków  Potrzebujecie dwóch identycznych zestawów. Teraz przygotuj dwie kartki formatu A4 i narysuj na każdej z nich szachownicę (2×2, a w trudniejszej wersji 3×3 lub 4×4 kwadraty). Zasłoń obrazki dziecka. Poproś by zamknęło oczy, wybierz kilka (dwa i więcej) obrazków. Umieść je w wybranych polach. Teraz poproś by maluch otworzył oczy i przez kilka sekund zapamiętał jakich obrazków użyłaś oraz w których miejscach umieściłaś na swojej planszy. Zasłoń teraz swój wzór, a odsłoń obrazki dziecka. Jego zadaniem jest ułożyć dokładnie tak samo na swojej szachownicy. Zobacz ile rzeczy do zapamiętania – ilość użytych przez Ciebie obrazków, ich rodzaj oraz miejsca na planszy. To trudne zadania, ale bardzo mocno angażujące analizę wzrokową, skupienie, oraz oczywiście – pamięć wzrokową.

Natalia Łaper

……………………………………………….

Jak sprawić, że Internet będzie działał dla dziecka, a nie przeciwko niemu?

1. Ustal zasady. Pamiętaj – to nie to samo co: zakazuj. Spróbujcie wspólnie ustalić sposób korzystania z komputera. Zasady możecie spisać lub narysować – niech każde z Was umieści pod nimi swój podpis lub odcisk dłoni na znak, że się zgadzacie. Warto pamiętać, by przed „podpisaniem” kontraktu porozmawiać z dziećmi o zagrożeniach, na które mogą natknąć się w Internecie.
2. Załóż swojemu dziecko osobne konto użytkownika. W ten sposób będzie mogło bez przeszkód korzystać z zasobów komputera, a Ty upewnisz się, że nie uzyska dostępu do czegoś, co wolelibyście pozostawić poza jego zasięgiem
3. Zainstaluj oprogramowanie antywirusowe. Niektóre programy można zainstalować bezpłatnie, lub przynajmniej przetestować przed zakupieniem.
4. Włącz filtr antyspamowy. Wiele niepożądanych treści w komputerze pojawia się za pośrednictwem poczty.
5. Zablokuj wyskakujące okienka („pop-up”). Pod tą nazwą kryją się dodatkowe treści, wyświetlane w nowych oknach przeglądarki podczas przeglądania stron. Często są to reklamy, jednak w dodatkowych oknach mogą się również pojawić bardziej niepożądane treści.
6. Zainstaluj filtr rodzicielski. To program, który umożliwi kontrolowanie stron odwiedzanych przez Twoje dziecko w Internecie.
7. Pobaw się z siecią z dzieckiem. Istnieje wiele stron, na których znajdziecie ciekawe gry, zabawy, bajki, a także programy edukacyjne.

Klaudia Błaszczak

…………………………………………………………

INSTRUMENTY DOMOWEJ ROBOTY

Do muzykowania z maluchem wcale nie trzeba wizyty w sklepie zabawkowym, nadszarpnięcia budżetu oraz zagracenia pokoju plastikiem.

Na pewno maluchom  spodobają się wykonane  z tego co każdy z Was znajdzie u siebie w domu.

Bęben z pałeczkami

Dużą puszkę po ciastkach ozdabiamy np. oklejamy tkaniną. Za pomocą ostrego szpikulca lub wiertarki wykonujemy dwie dziurki a następnie przewlekamy przez nie sznurek. Na kredki wkręcamy korki po winie  i ozdabiamy taśmą.

…………………………………………………………………………………….

 

Wpływ telewizji na rozwój dziecka

Dostępność mediów jest dla małego dziecka dużą atrakcją. Proponowane przez telewizję spędzanie wolnego czasu wydaje się maluchom interesujące i warte uwagi. W efekcie często dochodzi do sytuacji, że spędzanie czasu przed ekranem jest głównym zajęciem większości dzieci w czasie wolnym.

Pociąga to za sobą rezygnację z innych zajęć – bardziej rozwojowych i zapewniających dziecku różnorakie, niezbędne do rozwoju bodźce, nie zaś jedynie jednostajne, jak czyni to telewizja. Nawyki dotyczące oglądania telewizji często są na tyle silne i trwałe, że objawiają się nawet w późniejszym okresie życia dziecka.

Co wpływa na zainteresowanie dziecka telewizją?

Istnieje szereg cech, których występowanie powodować może z dużym prawdopodobieństwem silniejsze zainteresowanie programami telewizyjnymi oraz większą potrzebę ich oglądania:

• wiek – okres przedszkolny wyzwala szczególnie silną potrzebę spędzania czasu przed ekranem, dziecko jest wtedy raczej mało pomysłowe w kwestii organizowania sobie czasu wolnego, ma dość wąskie zainteresowania i mało towarzyszy zabaw, jeśli więc nie jest aktywowane przez rodziców, spośród innych zajęć wybiera telewizję; starsze dzieci, które przejawiają już większą aktywność społeczną, mają mniejsze tendencje do oglądania telewizji;
• płeć – chłopcy więcej czasu spędzają przed telewizorem niż dziewczęta, przyczyny tkwią zazwyczaj w tym, że chłopcy nieco trudniej przyswajają naukę szkolną, odnajdując mniej przyjemności np. w czytaniu książek; ponadto chłopcy bardziej pasjonują się żywiołowością scen telewizyjnych niż dziewczynki;
• funkcjonowanie społeczne – dzieci przystosowane społecznie i akceptowane w swoim środowisku chętnie wchodzą w kontakty z ludźmi poświęcając oglądaniu telewizji mniej czasu; ich gorzej przystosowani rówieśnicy uznają telewizor za lepszego towarzysza.
• osobowość – dzieci bardziej nieśmiałe i niepewne siebie oraz mniej przystosowane psychicznie oglądają telewizję chętniej, gdyż nie wymaga to od nich przejawów aktywności i zaangażowania; dzieci żywiołowe nie mają potrzeby spędzania długiego czasu na oglądaniu telewizji, szukając bardziej interesujących rozrywek;
• status społeczno-ekonomiczny – dzieci ze środowisk uboższych mają z reguły mniejsze możliwości, by korzystać z różnorodnych form zabawy, dlatego telewizja staje się często główną formą spędzania ich wolnego czasu; dzieci z rodzin o wyższym statusie korzystają zazwyczaj z różnorodnych rodzajów aktywności zabawowej, często zapewnianej im przez dorosłych, ale również z własnego wyboru, stąd też dzieci te spędzają przed telewizorem mniej czasu;
• postępy w nauce – dzieci odnoszące sukcesy w nauce poświęcają telewizji mniej czasu niż ich gorzej uczący się rówieśnicy, wynika to z dużego zaangażowania czasowego niezbędnego na przyswojenie nowej wiedzy, przez co na oglądanie telewizji zostaje mniej czasu, jak również ze świadomego odrzucenia programów telewizyjnych, uznawanych za mało ciekawe w kontekście wiedzy szkolnej;

• inteligencja – dzieci zdolne przejawiają mniejsze zainteresowanie telewizją i z czasem w dużej mierze rezygnują z jej oglądania, przeznaczając czas na rozwijanie swoich pasji i zainteresowań; dzieci mniej zdolne są oglądaniem telewizji bardziej zainteresowanie, gdyż wypełnia im ona lukę czasu wolnego, której nie chcą z własnej woli przeznaczać na zajęcia rozwoje.

Oddziaływanie telewizji na dziecko jest dość złożonym procesem. Można powiedzieć, że efekty oglądania telewizji mogą być zarówno dobre, jak i złe – wszystko zależy od ilości czasu spędzonego przed ekranem, rodzaju oglądanych programów, stanu emocjonalnego dziecka, kontroli rodziców. Sfery oddziaływania telewizji obejmują:

• wpływ na stan fizyczny – jeśli oglądanie telewizji ogranicza czas snu dziecka bądź koliduje z porami posiłków;
• wpływ na inne formy zabawy – telewizja oglądana w nadmiarze ogranicza czas na zabawę z innymi dziećmi, głównie na świeżym powietrzu oraz zabawy twórcze;
• wpływ na naukę – programy edukacyjne mogą wspierać naukę szkolną i przyswajanie wiedzy oraz motywować do zdobywania nowych wiadomości, jednak czas poświęcany oglądaniu telewizji w nadmiarze wpływa zwykle negatywnie na wypełnianie obowiązków szkolnych;
• wpływ na stosunki rodzinne i społeczne – telewizja znacząco ogranicza kontakty między ludźmi, głównie odbierając czas na wspólną rozmowę.

 

 

Wpływ telewizji na rozwój dziecka – SuperKid

Marzena Ożóg

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jaka książka dla dziecka ?

W księgarniach pełno jest książek kolorowych, suto ilustrowanych. Do kąpieli, do zabawy. Rodzice pamiętający bure książki z własnego dzieciństwa, łatwo dają się uwieść tym cackom. Książki – domki puchatych misiów, książki – zwierzęta łypiące plastikowymi oczyma, książki – pękate pudełka, z ukrytymi w środku zabawkami, niczym czekoladowe jajka-niespodzianki.

Tymczasem niespodzianką, którą kryje książka, powinno być słowo. Czyta się przecież, bo słowo ma moc sprawczą. Buduje światy, które inaczej nigdy by nie zaistniały. Postać, o której czyta dziecko, istnieje tylko dzięki temu, że ono czyta. Bardzo małemu człowiekowi można tłumaczyć: jeśli zniszczysz książkę, nikt więcej nie będzie mógł przeczytać tej historii. Kiedy starsze zapyta: czy Miś Uszatek jeszcze żyje albo: czy istnieje naprawdę, można odpowiedzieć: żyje, ilekroć o nim czytamy. To pierwsze, niepewne kroki młodego czytelnika w świecie fikcji literackiej.

Na co warto zwrócić uwagę, wybierając książkę dla dziecka:

1. Czy książka ma autora. Niewiele warte przeróbki i kalki z wydawnictw zachodnich zwykle go nie mają. Ten, kto tłumaczył je niechlujnie i wyłącznie dla pieniędzy, po prostu nie ma się czym chwalić.
2. Czy nazwisku znanego pisarza nie towarzyszy małe słówko „według”, zwykle pisane drobną czcionką. „Brzydkie Kaczątko” według Hansa Christiana Andersena to zupełnie inne dzieło niż utwór pod tym samym tytułem Hansa Christiana Andersena.
3. Ile jest tekstu na stronie. Dwa czy cztery wersy na co drugiej kartce to jednak trochę za mało, żeby mówić o obcowaniu z dziełem literackim. Zwłaszcza jeśli druk jest bardzo duży. Rodzice nie powinni mieć problemów z rozpoznawaniem nawet małych liter.
4. Bogata oprawa. Książki pięknie wydane, duże, bardzo bogato ilustrowane wskazują na zamożność wydawnictwa. Takie wydawnictwa zarabiają zwykle na kalkach z wydań wielojęzycznych. Oczywiście są wyjątki (pięknie wydawane są np. dobre książki wydawnictwa Podsiedlik-Raniowski). Warto uważnie przyjrzeć się książce, przeczytać choćby pobieżnie jedno lub dwa opowiadania. Kupując książkę nie trzeba się spieszyć.
5. Jak zilustrowana jest książka. Już dla trzyletnich dzieci można wybrać kilka książek, w których ilustracje nie występują na każdej stronie. Obraz powinien iść za słowem, nie narzucać się. Kolorowe ilustracje mogą pobudzić wyobraźnię, ale nie powinny zdominować tekstu. Ilustracje stylizowane na stare to zwykle dobry sygnał. Najczęściej takie rozwiązanie graficzne przyjmują wydawcy dla dawnych tekstów. Warto zapoznawać z nimi dziecko.
6. Disney – warto pamiętać, że ta firma zajmuje się przede wszystkim produkcją filmową. Książki są dodatkiem do filmu, równie ważnym co koszulka lub czapeczka z kaczorem Donaldem. I równie niewiele w nich literackiej treści.

 

Błaszczak Klaudia

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Odprężenie, wyciszenie, koncentracja dla dzieci przedszkolnych

Przedszkolaki idą przez świat bawiąc się i marząc, są wyposażone w naturalne sposoby odreagowywania napięć. Żyją jeszcze nieco w magicznym świecie, jeżeli rzeczywistość staje się dla nich zbyt trudna, przerażająca – wyłączają się z niej, przenoszą do świata wyobraźni i tu w zabawie odreagowują nagromadzone emocje, napięcie. Odprężeniem jest dla nich fantazjowanie, zabawa i ruch (w tym kontakt, zabawa z rodzicami).

Propozycje ćwiczeń uwalniających napięcie

• „Dzikus”. Dziecko na dany sygnał biega i krzyczy „aaaa”. Na umówione hasło staje w milczeniu i bezruchu.
• „Balon”. Dziecko nabiera powietrze, potem tak jak balon wypuszczając powietrze syczy i biega po pomieszczeniu.
• „Lokomotywa” – dziecko skacze lub biegnie przed siebie, udając lokomotywę. Sapie i gwiżdże, naśladując dźwięki parowozu.
• „Drwale” – dziecko staje w rozkroku. „Wyobraź sobie, że jesteś drwalem, przed Tobą leży pień”. Dziecko podnosi ręce do góry (splecione jak na trzonku siekiery) wdychając powietrze. Następnie energicznie opuszcza w dół („uderza w pień), wydychając powietrze z okrzykiem „ha!”.
• „Rakieta”. Dziecko siedzi z rękami na stole. Rakieta startuje – bębnimy palcami, cicho brzęczymy, lekko tupiemy o podłogę. Rakieta leci coraz wyżej – coraz głośniejsze odgłosy. Lot ślizgowy –wyłączmy napęd – cisza. Napęd zostaje włączony, rakieta ląduje – odgłosy stają się bardzo ciche.

Ćwiczenia na koncentrację uwagi

• Dziecko siada w siadzie skrzyżnym i składa dłonie, tak, by stykały się wewnętrzną powierzchnią. Kolejno rozwiera na zewnątrz pary palców (kciuk – kciuk, palec wskazujący – palec wskazujący itd.), następnie kolejno znowu je łączy. Przy wykonywaniu ćwiczenia dziecko kolejno liczy do pięciu (tyle ile par palców).
• Dziecko idzie z zamkniętymi oczami po ułożonej na podłodze lince / wstążce, od czasu do czasu podkładamy dziecku pod nogi kijek (na niewielkiej wysokości nad wstążką), przez który dziecko musi dać krok, nie spadając ze wstążki.
• Dziecko stoi stopy blisko siebie. Naśladuje tykanie zegara – wychylając się w lewo i w prawo.
• Dziecko wychodzi z pomieszczenia, rodzic chowa jakiś przedmiot. Dziecko wraca i ma za zadanie go odnaleźć. Rodzic udziela wskazówek (podobnie jak w „ciepło-zimno) nucąc „hmmm” (głośno – gdy dziecko jest blisko przedmiotu, cicho – gdy się oddala).
• Dziecko ma zawiązane oczy, rodzic przemieszcza się wydając przy tym dźwięk (słowo, gra na instrumencie). Dziecko podąża za rodzicem.
• Dziecko siada na krześle, zawiązujemy mu oczy. W różnych miejscach pomieszczenia robimy różnego typu hałas (uderzamy w pokrywkę, gramy na flecie, tupiemy). Zadaniem dziecka jest pokazanie z której strony dochodzi hałas.
• Dziecko siedzi z zawiązanymi oczami i udaje pająka. Wokół rzucamy kapsle (lub inne przedmioty wydające dźwięk przy upadaniu). Dziecko wsłuchuje się, ma zgadnąć ręką, z której strony zdobycz wpadła w jego sieć. Następnie szuka po omacku tej zdobyczy.
• „Lustro”. Dziecko staje naprzeciwko rodzica. Rodzic wykonuje pewne ruchy (kuca, podnosi nogę, rękę, robi „miny”). Dziecko naśladuje ruchy rodzica.
• Zaciemniamy pokój i latarką rzucamy w różne miejsca pokoju punkt świetlny, dziecko próbuje je złapać.
• Na podłodze stawiamy kręgiel (pustą plastykową butelkę). Dziecko staje przed nim i kolejno dotyka go delikatnie czubkiem nosa, brodą, brzuchem, kolanem, dużym palcem (zależnie od możliwości dziecka). Kręgiel nie może się przewrócić.
• „Pomidor”. Rodzic rozśmiesza dziecko (tylko słownie lub gestami, bez dotykania), dziecko w odpowiedzi może wypowiadać tylko jedno słowo: „pomidor”, dziecko przegrywa, gdy się roześmieje (można liczyć czas i porównywać kto wytrzymał dłużej).

 

Pomocna literatura:
Teusen G. „Relaks twojego dziecka. Poradnik dla młodych rodziców”, Wydawnictwo MARBA CROWN LTD, Warszawa 1998
Rucker-Vennemann U. „Zabawy odprężające dla dzieci. Pomysły, zabawy i ćwiczenia na każdy dzień”, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2003
Bogdanowicz M., Kisiel B. Przasnyska M. „Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”, WSiP, Warszawa 1997

 

Franczak Justyna

 

Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokową

Coraz częściej w zaleceniach poradni psychologiczno-pedagogicznych pojawiają się ćwiczenia na rozwinięcie spostrzegawczości wzrokowej. Nie trzeba jednak posiadać opinii z poradni, by wraz z dzieckiem wykonywać ćwiczenia warunkujące powodzenie w zakresie czytania i pisania.

Kilka symptomów może wskazywać na trudności w obszarze percepcji wzrokowej:

• dziecko z trudem zapamiętuje kształty liter i cyfr,
• niechętnie rozwiązuje zadania polegające na szukaniu różnic między obrazkami,
• nieprawidłowo tworzy kompozycje według wzoru, a jego rysunki są ubogie w szczegóły,
• trudności dotyczą odtwarzania szlaczków i figur geometrycznych.

Nasuwa się więc pytanie o prawidłowe usprawnianie tej funkcji wzrokowej. Otóż istnieje szereg ćwiczeń, które można wykonywać w domu, jak i w szkole. Na pewno wielu rodziców czy nauczycieli posługuje się tymi ćwiczeniami na co dzień, nie będąc w pełni świadomym, jak wiele obszarów one rozwijają.

Oto kilka przykładów ćwiczeń:

• Szukanie różnic pomiędzy dwoma podobnymi obrazkami, różniącymi się kilkoma szczegółami
• Zapamiętywanie przedmiotów – pokazujemy dziecku drobne przedmioty, zapamiętuje je, a po zasłonięciu przez nas – wymienia.
• Układanie obrazka z pociętych części.
• Układanie według podanego wzoru patyczków, klocków, wyciętych figur geometrycznych.
• Segregowanie figur ze względu na wielkość, kolor, kształt.
• Układanie historyjek obrazkowych. Opis obrazków zgodnie z kolejnością zdarzeń.
• Lepienie z plasteliny lub formowanie z drutu liter.
• Wyszukiwanie wyrazów z jednakową literą (np. odczytanie wyrazów posiadających literę „k”.
• Uzupełnianie brakujących liter w wyrazach.
• Domina obrazkowe – szukanie pary takich samych obrazków.
• Domina literowe oraz sylabowe – szukanie pary takich samych liter/ sylab.
• Kalkowanie.

Powyższe ćwiczenia mogą być formą zabawy z dzieckiem. Ważna jest systematyczność, ale jednocześnie nie przemęczanie dzieci. Ćwiczenia chętnie wykonywane przynoszą więcej pożytku niż długie ślęczenie nad książką.

źródło: Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokową – SuperKid

Zachęcamy do przykładowej zabawy wchodząc na link. Pierwszy slajd przedstawia obrazki zwierząt, które należy zapamiętać. Po zapamiętaniu na następnych slajdach należy odgadnąć, które zwierzę zniknęło.

Projekt bez tytułu (canva.com)

 

Błaszczak Klaudia

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ćwiczenia usprawniające percepcję słuchową

Opanowanie umiejętności czytania i pisania zależy nie tylko od prawidłowego funkcjonowania analizatora wzrokowego, ale również słuchowego. Ważne jest więc zarówno to, jak nasza pociecha widzi, ale również to, jak słyszy.

Dziecko z zaburzoną percepcją słuchową ma trudności ze zrozumieniem długich i skomplikowanych poleceń słownych oraz z zapamiętywaniem trudnych wyrazów. Dziecko często nieprawidłowo dokonuje syntezy wyrazu, to znaczy składania wyrazu z głosek (usłyszane kolejne głoski „k-o-t-e-k” nie od razu oznaczają wyraz „kotek”), jak i analizy, czyli głoskowania (wymienienie głosek, z których składa się wyraz „kotek”). Powyższe trudności przekładają się w efekcie na problemy w czytaniu całych wyrazów, a w dalszej kolejności zdań.

Nieprawidłowości w obszarze percepcji słuchowej obejmują ponadto:

• kłopoty z zapamiętywaniem dni tygodnia, pór roku,
• przekręcanie słów (na przykład „kordła” zamiast „kołdra”),
• wolne pamięciowe opanowywanie wierszyków i rymów.

Zarówno rodzice jak i nauczyciele mogą usprawniać funkcję słuchową na wiele sposobów:

• Rozróżnianie i rozpoznawanie dźwięków
  (przy zamkniętych oczach dzieci wsłuchują się w odgłosy, np. stukania w coś, rozdzierania papieru).
• Ćwiczenia z rytmem
  (wystukiwanie rytmu według zaprezentowanego wzoru lub skakanie w rytmie).
• Tworzenie rymów do podanego wyrazu.
• Ćwiczenia związane ze słowami:
  – wymyślanie wyrazów na określoną głoskę,
  – podział wyrazów na sylaby i na głoski,
  – rozpoznawanie głosek na początku i na końcu wyrazu.

Powyższe ćwiczenia należy stosować często, pamiętając jednak o stopniowaniu trudności. Zaczynamy więc od zagadnień prostych i łatwych, a po ich opanowaniu mogą pojawiać się zadania trudniejsze. Jeśli dziecko ma przegłoskować wyrazy lub też dokonać ich syntezy (składania z głosek), na początku podajemy krótkie słowa: kot, dom, osa, Ala, lala, mama, tata. Dopiero w trakcie kolejnych ćwiczeń wprowadzamy dłuższe wyrazy: kotek, lampa, balon i inne.

źródło:  Ćwiczenia usprawniające percepcję słuchową – SuperKid

 

Marzena Ożóg

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Jak budować poczucie własnej wartości u dziecka?

1. Nie wyręczaj dziecka i nie pomagaj mu, kiedy tego nie potrzebuje. Zachęcaj do samodzielności i pozwól rozwiązywać problemy, które jest w stanie rozwiązać.

2. Naucz dziecko przegrywać. Pozwól mu ponieść porażkę i doświadczyć frustracji.

3. Doceniaj wysiłki dziecka i zauważaj postępy. Chwaląc dziecko koncentruj się na aktualnym osiągnięciu. Zamiast mówić np. „jesteś taki zdolny”, powiedz lepiej „Piękny obrazek. Dobrze dobrałeś kolory i nie wyszedłeś za linię”.

4. Powstrzymaj się od krytyki starań i wysiłków dziecka.  Jeśli dziecko robi coś nieumiejętnie, doceń go za chęci. Wymagania zwiększaj stopniowo.

5. Daj dziecku swobodę – nie ochraniaj nadmiernie. Pozwól mu czasem upaść.

6. Buduj motywację wewnętrzną. Powstrzymaj się od stosowania kar i nagród. Dziecko powinno sprzątać swój pokój, aby było w nim czysto i przyjemnie, a nie dlatego, że dostanie za to cukierka.

7. Stawiaj granice i twórz jasne zasady. Bądź stanowczy i konsekwentny.

8. Pozwól podejmować decyzje. Niech dziecko samo wybierze czy chce założyć niebieską czy czerwoną koszulkę.

9. Zadbaj o kontakt fizyczny. Czuły dotyk uczy wyrażania emocji, daje poczucie bezpieczeństwa i bycia ważną osobą. Koi i relaksuje, jeśli tylko nie jest na siłę.

10. Bądź autentyczny. Pokazuj dziecku, że warto być sobą. Dawaj do zrozumienia, że sympatię zdobywa się uczciwością i szczerością,  a nie robiąc coś na pokaz czy po to, by się przypodobać.

 

Magdalena Czubacka

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Zabawy sensoryczne

Ćwiczenia sensoryczne dla dzieci mają na celu poznawanie świata za pomocą zmysłów – wzroku, słuchu, węchu i smaku.

Głównym celem zabaw sensorycznych jest optymalne wspieranie rozwoju mózgu, czyli umiejętność posługiwania się zmysłami, które w każdej chwili przekazują tysiące informacji do mózgu, gdzie są łączone i przetwarzane w celu jak najlepszego zareagowania.

Zajęcia sensoryczne dla dzieci pobudzają nerwy odpowiedzialne za przekazywanie bodźców do mózgu, umożliwiając tym samym prawidłowe funkcjonowanie.

Integracja sensoryczna zapewnia właściwy rozwój intelektualny, ruchowy i emocjonalno-społeczny, stymuluje percepcję wzrokową i słuchową, rozwija umiejętności motoryczne, wspomaga rozwój mowy, aktywizuje komunikację dziecka, a także rozwija zainteresowanie światem oraz kreatywność małego człowieka.

Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z naszymi propozycjami zabaw dla dzieci klikając w poniższy link.

https://www.canva.com/design/DAEcwJrP9Mg/Yh8Xt-9sfGqz0evtBQtheg/view?utm_content=DAEcwJrP9Mg&utm_campaign=designshare&utm_medium=link&utm_source=publishpresent

 

Błaszczak Klaudia

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Zabawy paluszkowe dla najmłodszych

Zabawy paluszkowe polegają na recytowaniu i obrazowaniu tekstu poprzez gestykulowanie, dotykanie, głaskanie czy masowanie dziecięcych paluszków, dłoni i całego ciała. Można się w nie bawić już od pierwszych dni życia maluszka. Początkowo to rodzic opowiada i ilustruje te proste rymowanki poprzez gesty, jednak z czasem pałeczkę w sposób naturalny przejmuje dziecko. Smyk będzie coraz aktywniej uczestniczył w zabawach, aż w końcu, pewnego dnia, sam będzie umiał je przeprowadzić.

Zabawy paluszkowe mają mnóstwo zalet.

Oto najważniejsze z nich:

• Jednym z głównych celów zabaw paluszkowych jest rozwijanie motoryki małej dziecka.
• Jest to forma zabawy, która uczy dziecko, czym jest dialog. Pokazuje, na czym polega jego naprzemienność, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych.
• Wzbogacają słownictwo malca, co korzystnie wpływa na rozwój jego mowy.
• Jest to jedna z wielu metod budowania pozytywnej, ciepłej i bliskiej relacji między dorosłym a dzieckiem
• Uczą dziecko koncentrowania się na danej czynności.
• Pomagają maluchowi się zrelaksować.

Przykłady zabaw:

„Sroczka”

Sroczka kaszkę warzyła (mieszamy w rączce maluszka palcem jak w miseczce),

Dzieci swoje karmiła,

Temu dała na łyżeczce (dotykamy pierwszego paluszka dziecka, można go także złapać lub delikatnie zagiąć),

Temu dała na miseczce (drugi paluszek),

Temu dała na spodeczku (trzeci paluszek),

Temu dała w garnuszeczku (czwarty paluszek),

A dla tego nic nie miała (piaty paluszek).

Frrrr! Po więcej poleciała (naśladujemy rękami ruch skrzydeł ptaka).

 

Auto

Auto do myjni przyjechało, bo się umyć ładnie chciało.

Umyto:

Pierwsze koło podstawowe (głaszczemy mały palec),

Drugie koło podstawowe (głaszczemy drugi palec),

Trzecie koło podstawowe (głaszczemy trzeci palec),

Czwarte koło podstawowe (głaszczemy czwarty palec),

Piąte koło zapasowe (głaszczemy kciuk).

 

Zajączki

Tutaj są zajączka uszy, (podnosimy do góry palec wskazujący i środkowy)

a tu jego nos. (kładziemy kciuk na zgiętych 4 i 5 palcu)

Tak zajączek kica, (zginamy i prostujemy kilka razy rękę w nadgarstku.)

tak ze strachu drży. (potrząsamy dłonią)

Tak zajączek się przytula, (przytulamy rękę do brody, głaszczemy palcami policzek)

i swe uszka stula, (zginamy palec wskazujący i środkowy)

kiedy idzie spać. (kładziemy jedną dłoń w drugą)

 

Wiosenna burza

Pada deszczyk, pada, pada, (stukamy palcem o podłogę lub o stolik)

coraz prędzej z nieba spada (nieco głośniej uderzamy już wszystkimi palcami)

Jak z konewki woda leci, (uderzamy całymi dłońmi o podłogę)

A tu błyskawica świeci… (klaszczemy w dłonie wysoko)

Grzmot! (uderzamy pięściami o stół)

 

Marzena Ożóg

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

ZESTAW ĆWICZEŃ Z ELEMENTAMI GIMNASTYKI KOREKCYJNEJ DO WYKONYWANIA W DOMU

Dziecko w wieku przedszkolnym powinno spędzać przynajmniej jedną lub dwie godziny dziennie na swobodnej zabawie ruchowej, gdyż wynika to z jego naturalnej potrzeby rozwojowej. Stwarzając odpowiednie warunki rozwijającemu się organizmowi wpływamy na jego postawę. W ten sposób wzmacniamy potencjał dziecka, wspierając go w prawidłowym rozwoju.

W wieku przedszkolnym dynamicznie kształtują się wzorce ruchu i postawy. U dzieci często obserwuje się proces, który w przyszłości może prowadzić do rozwoju wad postawy, ale na tym etapie nie jest jeszcze wadą postawy. Niedoskonałości w postawie ciała czy napięciu mięśniowym w dużej mierze wynikają z zmian zachodzących w rozwijającym się organizmie i wpisane są w tzw. etap fizjologicznego rozwoju dziecka.

Najważniejszym czynnikiem jest zapewnienie dziecku swobodnej, różnorodnej aktywności ruchowej. Plac zabaw, zabawy z rówieśnikami na dworze, jazda rowerem, jazda na hulajnodze, zabawy z piłką itp. to najlepsze ćwiczenia, które przeciwdziałają różnorodnym wadom postawy.

Ćwiczenia:

1. Ćwiczenia oddechowe: – podrzuć piórko nad swoją głowę, dmuchaj na nie od spodu tak, żeby jak najdłużej utrzymywało się w powietrzu, -połóż się na brzuchu, wyprostuj nogi, przed twarzą połóż piłeczkę pingpongową, ugnij ręce w łokciach, ułóż dłoń na dłoni i oprzyj na nich brodę, dmuchnij w piłeczkę tak, żeby potoczyła się jak najdalej, powtórz ćwiczenie 10 razy. – stań na czworakach, przed głową na podłodze połóż piłeczkę pingpongową, maszeruj na czworakach dmuchając w piłeczkę.
2. Usiądź na krzesełku, przysuń się mocno do oparcia i wyprostuj plecy, dłońmi chwyć boczne krawędzie krzesełka, stopy ustaw równo na podłodze, pod palce wsuń koniec szarfy, unoś na przemian palce stóp układaj je na szarfie i zaciskaj tak, żeby szarfa wciągała się pod stopy, aż całkiem się schowa, pamiętaj- nie odrywaj pięt od podłogi. Powtórz ćwiczenie 10 razy. Staraj się zrobić to ćwiczenie za każdym razem szybciej, możesz zmierzyć czas stoperem.
3. Usiądź na krzesełku, przysuń się mocno do oparcia i wyprostuj plecy, dłońmi chwyć boczne krawędzie krzesełka, przed swoimi stopami rozsyp klocki, w zasięgu wyprostowanej nogi ustaw miskę, zbieraj klocki chwytając je na przemian palcami prawej i lewej nogi i wrzucaj je do miski.
4. Usiądź na krzesełku, przysuń się mocno do oparcia i wyprostuj plecy, dłońmi chwyć boczne krawędzie krzesełka, z przodu ustaw stopy, w odległości 2 kroków ustaw przed sobą miskę, przed stopami połóż 2 woreczki, chwytaj palcami stóp ( raz prawą, raz lewą nogą) woreczki, staraj się je wrzucać do miski, za każdy celny rzut masz punkt, zaproś kogoś do zabawy i urządźcie zawody.
5. Usiądź na krzesełku, przysuń się mocno do oparcia i wyprostuj plecy, dłońmi chwyć boczne krawędzie krzesełka stopy ustaw przed krzesełkiem, przed stopami połóż gazetę, chwytaj ją za końce palcami od stóp i rozrywaj na kawałki (przynajmniej 10), rozłóż w zasięgu wyprostowanej nogi drugą gazetę i zbierz na nią wszystkie skrawki chwytając je na przemian palcami prawej i lewej stopy, zapakuj skrawki do całej gazety i zagnieć kulę.
6. Usiądź na krzesełku, przysuń się mocno do oparcia i wyprostuj plecy, dłońmi chwyć boczne krawędzie krzesełka, ustaw w odległości dwóch kroków przed sobą miskę, chwytaj papierową kulę ( z poprzedniego ćwiczenia) podeszwami obu stóp i wrzucaj do miski, zbieraj punkty za celne rzuty.
7. Usiądź na podłodze w siadzie ugiętym chwytaj papierową kulę ( z ćw. 5 ) podeszwami stóp i podrzucaj ją do góry.
8. Usiądź w siadzie skrzyżnym na podłodze, ustaw ramiona w skrzydełka unoś ręce jak najwyżej w górę, wytrzymaj, ułóż ramiona z powrotem w skrzydełka.
9. Usiądź w siadzie skrzyżnym, w rękach trzymaj laskę gimnastyczną, ustaw ręce z laską w skrzydełka, unieś wysoko laskę, załóż na barki, wytrzymaj i wróć do skrzydełek.
10. Stań prosto, przed stopami ułóż 2 woreczki, chwyć woreczki palcami stóp, maszeruj po pokoju wysoko unosząc kolana.
11. Połóż się na plecach przy ścianie, nogami w jej stronę , ugnij nogi, przy ścianie połóż piłkę i ustaw na niej stopy, ręce ustaw w skrzydełka, tocz piłkę po ścianie stopami w górę i w dół, powtórz ćwiczenie minimum 10 razy.
12. Porwij gazetę na długie paski, pomiędzy dwoma krzesłami rozciągnij sznurek ( na wysokości siedziska) rozrzuć paski z gazet pod rozciągniętym sznurkiem, usiądź na podłodze w siadzie ugiętym, chwytaj paski gazety palcami stóp i wieszaj je na sznurku, tak jak się wiesza pranie, zaproś kogoś do zabawy, urządźcie zawody, kto zbierze więcej pasków.
13. Oglądając telewizję usiądź w siadzie skrzyżnym przy ścianie (szafie lub innej płaskiej powierzchni), oprzyj na niej całe plecy i barki, dłonie ustaw na kolanach.

Marzena Ożóg

…………………………………………………………………………………………………

ĆWICZENIA ODDECHOWE

Drodzy Rodzice,

Czynność mowy jest nieodłącznie związana z oddychaniem. U większości dzieci przedszkolnych oddychanie jest funkcją już wykształconą, zdarza się jednak niekiedy, że jest ono nieprawidłowe. Często też dzieci mają trudności z oddychaniem podczas mówienia, co szczególnie wyraźnie słychać podczas recytacji wierszyków. Dlatego też podczas zabaw, w których prowadzone są ćwiczenia oddechowe, dziecko powinno nauczyć się prawidłowego sposobu operowania oddechem.

Poniżej przedstawiam ciekawe pomysły na ćwiczenia oddechowe:

 

Natalia Łaper

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Czym jest pracowitość?

Drodzy Rodzice!

Małe dzieci uczymy pracowitości, zaczynając od nauczenia ich zasad zabawy, współdziałania w grupie. Dopilnujmy, aby dzieci samodzielnie przygotowywały przedmioty służące do zabawy. W tym celu wszystkie przybory powinny mieć w zasięgu ręki. Po skończonej aktywności dzieci powinny posprzątać po sobie. Nieodłączną cechą pracowitości jest wytrwałość, dlatego też należy uczyć dzieci, aby doprowadzały zaplanowaną zabawę do końca. Np. jeśli dziecko zaczęło układać puzzle, powinniśmy je zachęcać do ułożenia całości.

Ucząc pracowitości, powinniśmy również pamiętać o tym, aby nie wyręczać dziecka. Już 4-letnie dzieci powinny wykazać się wieloma umiejętnościami w zakresie samoobsługi, samodzielnie przygotowywać pomoce i przybory do zajęć , sprzątać po skończonej pracy. : np. po zajęciach plastycznych. Nie należy zniechęcać dziecka, jeśli będzie chciało pomóc w pracach domowych. Mimo, że te prace mogą początkowo trwać dłużej, niż gdyby Rodzic wykonał je sam, z czasem zaprocentują samodzielnością dziecka, jego wiarą we własne możliwości i pracowitością.

W przedszkolu uczymy dzieci szacunku do pracy – zarówno w odniesieniu do wytworów prac innych dzieci, jak i do pracy osób dorosłych zatrudnionych w naszym przedszkolu. Dlatego dzieci powinny dbać o porządek wokół siebie:

-dokładnie wycierać buty po powrocie z dworu

-wysypywać piasek z butów po piaskownicy

-nie rozchlapywać wody w łazience

-zachowywać się kulturalnie podczas jedzenia, a jeśli coś się wyleje, samodzielnie wytrzeć stolik lub podłogę, pozamiatać okruchy.

 

Uczymy także dizeci dziękowania innym za ich pracę, za podanie posiłku, pomoc w posprzątaniu. Zachęcajmy też dzieci do pomagania sobie nawzajem.Pamiętajmy też o tym, że praca nigdy, przenigdy nie może być karą. Należy sprawiać by była przyjemnością. Tłumaczmy dzieciom, jakie znaczenie ma utrzymanie porządku:

-łatwiej znaleźć nam poszczególne rzeczy

-zabawki itp. nie niszczą się

-ułożone rzeczy pomagają nam zachować bezpieczeństwo, ponieważ nikt się nie przewróci.

 

Zachęcam do wprowadzenia powyższych zasad w codzienne życie naszych maluszków 😉

 

Trzymamy kciuki!

 

 

Franczak Justyna

 

 

 

 

 

Pierwsze dni w  przedszkolu są dla malucha czasem dynamicznych i bardzo trudnych zmian. Członkowie najbliższej rodziny nie będą już jedynymi osobami, z którymi się spotyka. Znajdzie się w nowej, zupełnie innej sytuacji, wśród rówieśników, którzy są w równie trudnym momencie swojego życia. Utrata poczucia bezpieczeństwa związana z nowym otoczeniem, jakim jest przedszkole, wywołuje naturalny lęk. Niepełne ukształtowanie podstawowych funkcji psychofizycznych trzylatka ogranicza jego możliwości przystosowawcze. Ma on trudności w  rozpoznawaniu nowego środowiska oraz w  szybkim, adekwatnym reagowaniu umożliwiającym zarówno zaspokojenie własnych potrzeb, jak i spełnienie wymagań stawianych mu przez otoczenie

Jak rodzice mogą pomóc dziecku w trudnym dla niego procesie adaptacji?

☺ Przed wejściem do sali stosuj krótkie pożegnania z dzieckiem, daj buziaka, zapewnij o swoich uczuciach (kocham cię…), nie przedłużaj tej
chwili to nie polepszy sytuacji, a wręcz spotęguje dziecięcy lęk przed nieznanym.
☺ Jeśli pomimo Twojej zachęty Maluszek nie chce samodzielnie wejść do sali pozwól przejąć inicjatywę paniom, zaufaj ich doświadczeniu, zrobią to sprawnie i w rezultacie najmniej boleśnie dla Twojego dziecka. Nie wchodź do sali, mogą tam być już dzieci, które zdążyły przekroczyć jej próg i nie ma przy nich mamy. Twój widok może na nowo przywołać tęsknotę za domem. USZANUJ UCZUCIA INNYCH DZIECI!
☺ Jeśli dziecko przy pożegnaniu z mamą płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata
(rozstanie z nim jest często mniej bolesne),
☺ Nie zmuszaj dziecka do tego, by zawsze od razu opowiadało o tym, co wydarzyło się w przedszkolu. To powoduje niepotrzebny stres,
poczekaj aż samo zacznie mówić,
☺ Choć to trudne, nie okazuj dziecku własnych rozterek i obaw zostawiając je w przedszkolu (nieświadomie przekazujesz mu swoje lęki),
☺ Nie pytaj dziecka, co i ile zjadło, ale w co i z kim się bawiło,
☺ Przygotuj dla dziecka wygodny strój do samodzielnego ubierania, który można pobrudzić. To bardzo dobrze, że mały odkrywca
chce wszystkiego dotknąć – w ten sposób przecież poznaje świat. Zamiast karcić go za plamy na bluzce czy spodniach, kupuj mu takie ubranka, które można często prać.
☺ Nie wyręczaj dziecka nawet gdyby wykonywało określone czynności niezdarnie,
☺ Pozwól zabrać do przedszkola jedną ulubioną przytulankę, to często daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, przypomina dom,
☺ W rozmowach o przedszkolu staraj się podkreślać jego dobre strony, ale nie odbieraj dziecku prawa do własnej oceny życia przedszkolnego. Dobrze jest pozwolić dziecku się wyżalić, wysłuchać jego relacji, podtrzymać je na duchu. Warto też rozpoznać trudne sytuacje i podkreślać, że podczas nieobecności mamy dziecko powinno szukać pomocy u swojej pani.
☺ Postaraj się nawiązać dobry kontakt i stałą współpracę z nauczycielami prowadzącymi grupę.

Powodzenia !

Błaszczak Klaudia